Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016

#10


                                                  Ματζόρε.

 Αυτό το κείμενο είναι ένα τεστ. Προσπαθώ να καταλάβω αν μπορώ να γράψω οτιδήποτε χωρίς να γκρινιάξω για τη ζωή μου. Προσπαθώ να διαπιστώσω αν μπορώ να αφήσω στην άκρη το κόμπλεξ του «όλα έχουν γραφεί-ειπωθεί» και την δεδομένη μου μανία η όπως αλλιώς θες πες το, το τεράστιο «ποιος είσαι ρε μαλάκα που γράφεις σαν να έχεις το μεγαλύτερο βιογραφικό του κόσμου».
 Πάει ένας χρόνος και κάτι που έχω να ασχοληθώ με το βαθύτερο και δε ξέρω αν είναι τυχαίο η απλά μια ακόμη διαβολική συγκυρία, αλλά ένα χρόνο πριν έκοψα και το ποτό. Το υποσχέθηκα σε μένα και σε κείνη. Τώρα είναι όλα αλλιώς. Προσέχω τι υπόσχομαι ,θέλω να πω!
 Αγόρασα καινούργιους καναπέδες και υιοθέτησα ένα ακόμη σκυλί. Κίρα τη λένε. Τώρα η Λου έχει παρέα ή κάποιον να μανουριάζει μαζί του. Μέχρι τώρα τρεις φορές γλίτωσε βέβαιο θάνατο από πνιγμό. Η Λου είναι σκληρή καριόλα. Δυσκολεύεται να αποδεχτεί ότι θα πρέπει να μοιράζεται το χώρο της με μία πιο νέα και πιο ψιλή – λιγνή από εκείνη, σκύλα. Δε θα τη δικαιολογούσα αν δεν είχα προσπαθήσει να χώσω τον κατά δύο χρόνια μικρότερο αδερφό μου στο φούρνο.
As a child λέμε…
 Βέβαια όπως αποδείχτηκε στην πορεία αυτή του η δοκιμασία παίζει να αναστάτωσε τον ψυχικό του κόσμο και το γούστο του σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι κατά την εφηβεία είχε κασέτα γραμμένη από τη μια πλευρά με Πλούταρχο κι από την άλλη με
RATM
;
 Καλοκαιράκι στο Αγρίνιο καθώς καλοκαιρινή άδεια δεν παίζει. Φυσικά τα υπομένω και τα ανέχομαι όλα και με μεγάλη μου χαρά γιατί δε φτάνει που έχω και μια δουλειά και πληρώνομαι στην ώρα μου και κανονικά. Ποιος το γαμάει και το καλοκαιράκι; Εξάλλου έχω την ευκαιρία να πετάγομαι Λευκάδα τα Σαββατοκύριακα να καμαρώνω τον μέσο Έλληνα η Βαλκάνιο τουρίστα να χτυπιέται στα βράχια με το σελφοκόνταρο ένα αντικείμενο που δεν ξέρω αν είναι χειρότερο σαν λέξη η σαν γκάτζετ, προκειμένου να πετύχει την κατάλληλη σέλφι, να την «ανεβάσει» σε φέισμπουκ – ίνσταγκραμ, να χεστεί στα κυβερνο-λάικς και να πέσει ακόμη πιο άδειος για ύπνο.
 Τέλος για σήμερα. Τελικά δεν ήταν τίποτα! Ποιος χρειάζεται και το ποτό τώρα; Μάλλον ο αναγνώστης…(ατάκακλεμμένηαπόΜπουκόφσκι).

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

#9




  •  Tout est fragile
 Στην ίδια θέση και πάλι,αυτός κι όλα εκείνα τα μουρμουρητά.
 -Μη προσπαθείς για τίποτα...δε θα καταφέρεις ποτέ να ολοκληρώσεις τίποτα...έχουν γραφεί και ειπωθεί τόσα πολλά,δεν έμεινε για σένα τίποτα...μη προσπαθείς να κάνεις τέχνη...μην αντιστέκεσαι στην Πόλη όταν εκείνη σε ρουφάει στα σπλάχνα της και σε ξερνάει σαν ένα τίποτα...γιατί όλα είναι τίποτα κι όχι όλα η τίποτα...
 -Βάλε ένα τζιν.Σκέτο.Όλα είναι εύθραυστα.Όλα είναι ψέμματα,όλα είναι τίποτα...
 -Πιες λίγο ακόμη...έλα λίγο πιο κοντά σ αυτό που θα θελες να είσαι...γίνε ένα ακόμη τίποτα...
 -Στρίψε ένα μπάφο πριν μελετήσεις κιθάρα,κάτσε πιο βαθιά στον καναπέ,η πρώην φταίει,οι φίλοι φταίνε...μάλλον και ο γέρος σου που από μικρός σε παρότρυνε να γίνεις τίποτα.Δε μπορείς να μελετήσεις πια.Το μυαλό σου έχει φύγει απ' το πεντάγραμμο.Το μάτι σου αφού ανακάτεψε όλες τις νότες,τρύπησε το χαρτί και ταξιδεύει πάλι στο τίποτα.
 -Όλα είναι εύθραυστα.Πήγαινε στο μπαρ.Παράγγειλε ένα ακόμη τζιν.Είναι ο εύκολος δρόμος.Πάντα ήταν.Πάντα θα 'ναι.Ξαναγίνε αυτός που θα 'θελες να 'σαι,όλα έχουν ειπωθεί και δεν έμεινε τίποτα.
 -Έλα λίγο έξω.Σου χω ένα δωράκι.Σκύψε πάνω της.Κερασμένη.Τηλεκάρτα,καλαμάκι και...τίποτα...
 -Πιες ακόμη ένα.Σκέτο.Βγάλε τη μπλούζα σου.Δες πως σε κοιτάνε όλοι.Ψάξε τους καθρέπτες στα τοιχώματα του κρανίου σου.Αναστροφή.Κοίταξέ τους εσύ.Γίναν ένα τίποτα.
 -Πήγαινε στην τουαλέτα μαζί της.Δε φταις εσύ.Όλα είναι εύθραυστα.Φίλησέ τη,δάγκωσέ τη,χαστούκισέ τη...μην ερωτεύεσαι,ο έρωτας δεν είναι τίποτα.
 -Μην ακούς όλους αυτούς που λένε πως δεν είναι η βραδιά σου,πως πάλι ξεκίνησες να πίνεις,πως είσαι «καλό παιδί».Σπάσε ένα μπουκάλι.Δεν είσαι τίποτα.
 -Μπες στο αμάξι.Βάλε μπρος.Πάτα play.

"The cop with his breathalyser
The paddy with his fertiliser
The man in the basement
That's getting a taste for it says
Babe, I'm on fire
Babe, I'm on fire"...
 -Κάτσε βαθιά στο καναπέ.Στρίψε άλλο ένα.Πιες το,άραξε,νιώσε να αιωρείσαι.Στέκεσαι πάνω σε ένα κόκκο άμμου,στην άκρη του γαλαξία,με ανοικτές τις παλάμες,δε κρατάς κανέναν,δε κρέμεσαι από πουθενά,απολαμβάνεις τη δυστυχία της νεκρικής ακαμψίας στις άκρες των δακτύλων σου,αιωρείσαι στο άπειρο όντας ένα τίποτα.
 -Κλείσε τα μάτια τώρα.Κοιμήσου.Όλα είναι εύθραυστα.Όλα πήραν το δρόμο τους και σήμερα.Δε θα τα καταφέρεις ποτέ με την κιθάρα,αλλά δε φταις και δεν έχει σημασία.Το πρωί εξάλλου δε θα θυμάσαι τίποτα.
 


Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

#8


Τελευταία άρχισε να μπερδεύει τη μέρα με τη νύχτα.Συχνά το δωμάτιο έπαιρνε ένα άρρωστο χρώμα, σα το καφέ του βελανιδιού, μην είναι τα κρόσσια που κρέμονται απ' το ριχτάρι στον απέναντι καναπέ η μήπως εκείνο το ροζ τασάκι δίπλα από τον κουμπαρά-αγελάδα,δώρο από πρώην και τα δύο, που στέκονται στο περβάζι του μισοσβησμένου τζακιού, τι απ' όλα φταίει και τι δε φταίει,δεν ήξερε και δε ξέρει.
 Πέρασε ώρα μέχρι να αποφασίσει μια έξοδο. Το τζάκι έσβησε για τα καλά και κείνη πάει καιρός που χει να φανεί.Ήταν η φάση «θέλω να βγω κι ας μη ξέρω για τι θα ψάξω εκεί έξω».Πέταξε το τσιγάρο στο τασάκι,αστόχησε και κείνο έκανε μια μικρή και σχεδόν ανεπαίσθητη τρύπα στη μοκέτα.
 Η διαδικασία «βγαίνω απ' το σπίτι» δεν είχε πια τίποτα σπουδαίο.Κανένα τελετουργικό και καμία προετοιμασία.Δε θα φτιάξει το μούσι,ούτε τα μαλλιά,δε θα περάσει ώρα μπροστά στο καθρέφτη,δε θα διαλέξει παπούτσια,δε θα προσπαθήσει να συνδυάσει το ντύσιμό του.Κάθε άλλο.Θα ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του και θα ντυθεί με ότι αρπάξει πρώτο από τη στοίβα με τα ασιδέρωτα,θα σπρώξει τη πατούσα του σ' ένα ζευγάρι λασπωμένα γκαζελάκια και κλείνοντας τη πόρτα θα «πατήσει» μια ματιά στη σκύλα του.Εκείνη θα μείνει ακίνητη στο ίδιο σημείο επί ώρες,να τον περιμένει.
 ............................................................................................................................................................
 Έλα μ ακούς;Συγνώμη για χτες.Για κείνα τα sms λέω.Δεν ήμουνα καλά,όχι πως προσπαθώ να δικαιολογήσω κάτι.Απλά,ξέρεις μωρέ...μη με διακόπτεις.Ακούς;;; Ακούυυυς;;; Ακ....
 Θα τηλεφωνήσει σ' ένα φίλο και μετά από λίγο θα βρεθούν περικυκλωμένοι από κόσμο,καπνό κι αλκοόλ σ' ένα από τα πιο αλλόκοτα μαγαζιά της πόλης,στο «κοχύλι»,εκεί που η ανάσα σου μπλέκεται στα μαλλιά των κοριτσιών,που οι σερβιτόρες χαμογελάν όταν σου παίρνουν τη παραγγελία,νάτη κι εκείνη και η κάθε εκείνη,θα πάει να της μιλήσει,να της δώσει ένα τηλέφωνο και κάτι που έγραψε πρόχειρα σε μια χαρτοπετσέτα που έχει τυπωμένο το όνομα του μαγαζιού.Θα θελε να τη τραβήξει στη τουαλέτα για μια φάση η ακόμη καλύτερα να επιστρέψει μαζί της σπίτι και μετά καπάκια σκέφτεται το καφέ δωμάτιο και νομίζει πως οι σερβιτόρες δε χαμογελούν πια,απλά γελάν με τη πάρτι του κι απ τα ηχεία έρχεται με απίστευτη ένταση το Loser από Beck...και γαμώ τη Παναγία μου,θέλει να φύγει.Ο φίλος τον τραβάει απ' το βραχίωνα,«ρε μαλάκα όλα καλά;» τραβιέται με δύναμη,τον βεβαιώνει πως είναι καλά και φεύγει.

.................................................................................................................................................................
 Στέκεται γυμνός στο κέντρο του καφέ δωματίου και προσπαθεί να μη τηλεφωνήσει κάπου που δε πρέπει.Τέλειωσε και το χόρτο,κάνει και κρύο,ούτε κι απόψε θα γαμήσει.Μα ποιος μίλησε για γαμήσι;Τη παρέα της ήθελε μόνο.Ένα ποτήρι ζεστό τσάι και κείνη να τον κοιτά στα μάτια σα να πρόκειται για κάτι κολασμένα ιερό,να του γελάει και μες τη παράνοιά της να βάζει τα κλάματα,να του μεταφέρει τα δάκρυα στο δικό του μάγουλο και ναι είναι αλμυρά σα τη θάλασσα και ζεστά σα τον ήλιο τα δάκρυά της.Και θα πει κανείς ότι έτσι είναι τα δάκρυα του κάθε ανθρώπου,ζεστά κι αλμυρά,αλλά θα πρέπει να λάβει υπόψιν του ότι το αποτέλεσμα καθορίζεται από κάποιες συνθήκες,δεν είναι μόνο ο πόλεμος,είναι και τα αίτια,γι αυτό ο κάθε πόλεμος σα πράξη δεν είναι ίδιος, γιατί κουβαλάει ο καθένας τους κι από μια διαφορετική κατάρα.
 Δε θα το βάλει κάτω,θ' ανάψει πάλι το τζάκι,για προσάναμμα θα πετάξει τις σημειώσεις των δυο τελευταίων ημερών κι όλα καλά,σα να μην έγινε τίποτα,σα να μη βγήκε ποτέ απ' το καφέ δωμάτιο.


Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

#7


 Τα απογεύματα καλείς γυναίκες στο σπίτι σου,κάνεις λίγο χαβαλέ,λίγο μαύρο,λίγο σεξ,λίγο απ όλα.Μετά φεύγουν.Η κάθε μία με ξεχωριστό τρόπο.Έχεις ξεκαθαρίσει τι περίπου θες,από όλες τους.Ανάβεις άλλο ένα.Έχεις καιρό να διαβάσεις ένα καλό βιβλίο.Θες κούρεμα,πρέπει να τελειώσεις κάποια στιγμή και κείνη την εργασία για τη δουλειά.
 Το μυαλό σου είναι σκόρπιο.Σα τους σπόρους και τα τσιγαρόχαρτα που είναι πεταμένα στο τραπεζάκι μπροστά σου.Θα γράψεις την εργασία στ αρχίδια σου και θα βγεις για ένα ποτό.Μόνος.Θα βαρεθείς.Θα τηλεφωνήσεις κάπου.Δε θα απαντήσει κανείς.Ποτέ δεν απαντάει ο συγκεκριμένος αριθμός.Θα πιεις κι άλλο.Τώρα όλα είναι εντάξει.Είναι ώρα για σοσιαλάιζινγκ.Και μετά από λίγο,ώρα να ξεράσεις στη πιο βρώμικη τουαλέτα του κόσμου.
 Ωραία μεγάλε.
 Θα γυρίσεις σπίτι χάλια και θα μαγειρέψεις.Θα φας με λαιμαργία και θα αρχίσεις να παίζεις ξύλο με το σκύλο σου.Θα κοιμηθείτε παρέα σ ένα στρώμα στο πάτωμα.
 Θα ξυπνήσεις με το κεφάλι να βράζει.Θα σε ξεματιάσει ένας φίλος δια τηλεφώνου.Αλλά δεν είναι αυτό και το ξέρεις.Συνεχίζεις να χρησιμοποιείς το τρικ για να κοροϊδέψεις τη τσακισμένη σου συνείδηση,πως δε φταίνε τα ξίδια για όλο αυτό,όχι όσο το ότι είσαι όμορφος.Πολύ όμορφος.
 Ακόμη κι αν δεν ήσουν ποτέ πραγματικά.Ακόμη κι αν απλά τα καταφέρνεις καλά στα λόγια.
Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν με δικαιολογίες κι άλλοι με αποφάσεις.Κι έτσι όπως είσαι κολλημένος στη πρώτη κατηγορία περιμένω να δω τι στο μμπούτσο δικαιολογία θα βρεις για όλα αυτά.Γιατί είναι και που γερνάς.Είναι που σε λίγο καιρό δε θα μπορείς τόσο απερίσκεπτα να λες "τα καλύτερα έρχονται".
 Είναι που όσο πάει μεγαλώνουν αυτές οι νύχτες στην επαρχία.Είναι που κατά βάθος λατρεύεις αυτές τις εφήμερες και προκλητικά σάπιες νύχτες.Και τη μέρα μετά απ αυτές.Αργότερα που ο πονοκέφαλος θα γλυκάνει και το απόγευμα θα σε βρει με την επόμενη γυναικεία συντροφιά,αργότερα που θα εκκινήσεις άλλη μία καρμπόν διαδικασία σαν χτες και προχτές...

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

#6


Η μιζέρια είναι ο θάνατος της κάθε ιδέας.Συγγραφικά ένας μίζερος (δες κι εμένα) είναι νεκρός.Μια μίζερη σχέση είναι νεκρή.Η μιζέρια είναι το μαχαίρι που τσιμπάει την αριστερή σου θηλή.
Στον αντίποδα είναι μια κατάθλιψη.Ένας καλός λόγος να είσαι χάλια,σπρώχνει το μαχαίρι βαθιά στη καρδιά.Είναι η ώθηση που θα το βυθίσει στη σάρκα,το ξέσκισμα που θα φέρει τη λύτρωση.
Κάποτε καλείσαι να διαλέξεις ανάμεσα σ αυτά τα δύο.Πιο ορθά,αν έχεις μπει εδώ και καιρό στη πρώτη κατάσταση,καλείσαι να διαλέξεις αν θα συνεχίσεις να ανέχεσαι το εκνευριστικό τσιμπηματάκι η αν θα ψάξεις τη λυτρωτική εκείνη δύναμη που θα ξεσκίσει τη σάρκα σου.
Αν δε βρίσκεις ξένα χέρια,κάντο μόνος σου.Σπρώξε και στρίψε.Κάντο αργά.Η ταχύτητα προκαλεί έκπληξη.Αν μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα από μία αργή και μια γρήγορη αυτοκτονία,διάλεξε τη πρώτη.Ο πόνος θεραπεύει και γεννά,γιατί δε θα σ αφήσει τελικά να φτάσεις ως το τέλος.
Μερικές φορές ο αυτοτραυματισμός σε γλιτώνει από τη ταπείνωση μιας αυτοκτονίας.Κάποιοι το αποδίδουν στη πολυδιάστατη σχέση,σώματος-ψυχής.
Πόσο άσχημα μπορεί να νιώθεις για το μεγαλείο της ψυχής σου ρε σακάτη;

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

#5


 Δεν ήταν τρόπος αυτός που με κοίταζες χτες το βράδυ.Δεν είναι να θαυμάζεις ανθρώπους σαν εμένα.Δεν έχω κανονίσει τίποτα από την αταξία της προηγούμενης φοράς.Δεν έπαψα να σ αγαπώ.Πάψε να κλαις.Όχι δε κλαίω άλλο γιατί τρόμαξα να γλιτώσω από κείνες τις χίμαιρες του τότε.Βάζω και κείνη τη κρέμα που μου πήρες δώρο για τους μαύρους κύκλους.Βαρέθηκα να ταλαιπωρώ τα μάτια μου και τα γυαλιά που μου αγόρασες είναι μεγάλα και δε μου κάνουν.Πως να κρυφτώ από τον όχλο το πρωί;
 Δεν είναι ότι δεν έχω έμπνευση είναι που με εμπνέει η αρρώστια στους δρόμους.Δεν έχασα το ταλέντο μου στις λέξεις.Πως να χάσεις κάτι που δεν είχες ποτέ;
 Νιώθω πολύ ατσούμπαλος σήμερα μωρό μου.Όταν ήμουν παιδί και το χειμώνα οι γονείς μου κλείδωναν το ποδήλατο στην αποθήκη,φοβόμουν πως το ερχόμενο καλοκαίρι θα ξεχάσω την ισορροπία.Ο ίδιος φόβος και τώρα που έχω να γράψω κάτι,καιρό.
 Είπα να γίνω καλύτερος άνθρωπος κι άρχισα να ταΐζω καθημερινά το Τζίμη,ενώ φιλοξενώ πια στο σπίτι μου τη Λου.
 Το καλύτερο που έχω να σκεφτώ για από δω και πέρα είναι πως όταν γεράσω δε θα φοβάμαι μη πεθάνω.
 Καλημέρα εκεί έξω.

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

#4



 Προσπάθησα αρκετά να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη.Τα απογεύματα,αμέσως μετά τη δουλειά,χαλάρωνα στο μπάνιο μου καπνίζοντας και πίνοντας.Αυτός υποτίθεται είναι ένας τρόπος να ξεκουράσεις και να αποφορτίσεις τον εγκέφαλό σου.
 Στο δεύτερο στάδιο,αυτό της επαναφόρτισης,προσπαθείς να βάλεις την όποια διαδρομή των ιδεών η των σκέψεων σε μια λογική σειρά.Ο καπνός γεμίζει ασφυκτικά το δωμάτιο.Η κάνναβη,η αλλιώς το THC,απαγκιστρώνει το κεκτημένο.Μπορείς άνετα να αποδείξεις ότι ένα κι ένα δε κάνει πάντα δύο.Αν είναι έτσι,πως μπορείς να εξηγήσεις τη λέξη μοιράζομαι;Είστε δύο στο πλήθος αλλά έχετε να μοιραστείτε ένα κομμάτι κέικ.Το αποτέλεσμα του ένα κι ένα είναι δύο.Το προφανές αποτέλεσμα.Γιατί το κεικάκι το διαιρείς στα δύο.Όπου κέικ βάλε ότι μοιράζεσαι.

 Πέρασα μήνες προσπαθώντας να πάψω να εκτροχιάζομαι.Μετά από λίγο καιρό έκοψα το κρέας.Δε θεωρούσα λογικό να έχω στο πιάτο μου το κομμένο μέλος κάποιου «ζωντανού» το οποίο μέχρι να φτάσει στο πιάτο μου είχε βασανιστεί,θανατωθεί,γδαρθεί, τεμαχιστεί και ψηθεί με τον πιο άγριο τρόπο.Τελικά έκανα λάθος.Θα το εξηγήσω παρακάτω.
 Εν τω μεταξύ ένα απόγευμα,αποκοιμήθηκα με τη τηλεόραση ανοιχτή.Ξύπνησα στις οχτώ από την ένταση της φωνής του λαχανιασμένου εκφωνητή.Έλεγε πως αν δε πάρουμε τη δόση θα καταρρεύσει η οικονομία μας,για ένα έγκλημα με θύμα μια γιαγιούλα και θύτη λαθρομετανάστη,για περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις,για επιπλέον περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις,για την εκτόξευση της ανεργίας το επόμενο τρίμηνο,λα λα λα...
 Τρόμαξα.Σηκώθηκα,έπιασα τη τηλεόραση και την έστειλα απ το μπαλκόνι.Δε μπορούσα να καταλάβω πως ακόμη κι αυτό είναι νορμάλ.
 Μετά από λίγη ώρα η μάνα μου κάλεσε το παπά.Τον σάπισα στο ξύλο όταν προσπαθούσε να με ραντίσει με νερό.Φέρθηκα παράλογα.Είχε καταβρέξει το τόπο μόνο και μόνο για να διώξει τις ακάθαρτες σκέψεις από μέσα μου.Επίσης μετανιώνω.Αλλά μέχρι να πάρω γραμμή το λάθος μου,ήρθαν κάτι κύριοι με άσπρες στολές και με μάζεψαν.Τρεις μήνες σ ένα δωμάτιο με γκρίζους τοίχους.Δεμένος δεξί χέρι,αριστερό πόδι.Όταν ρώτησα «γιατί;» απάντησαν πως τρομάζω το κόσμο.Κι εγώ που νόμιζα πως ο κόσμος ήταν τρομαγμένος από πάρτι του...Μου δίναν κάτι απαίσια στη γεύση χάπια 
που με έριχναν σε βαθύ ύπνο και μου τρυπάγανε τα χέρια δυο φορές τη μέρα.Τους χρωστάω τα πάντα.
 Χάρη σ αυτούς γύρισα στο σπίτι μου κι όλες εκείνες οι κακές σκέψεις φύγαν.Βοήθησε εξαιρετικά και η κυρία Σοφία σ αυτό.Την έβλεπα δυο φορές την εβδομάδα.

 Τώρα έχω κόψει το χασίς.Κανείς φίλος μου δε κάνει χρήση μπροστά μου.Δεν είναι για μένα αυτά τα ψυχοτρόπα πράγματα.Οι φίλοι μου με μάθαν πως έχω ανάγκη το κρέας αν θέλω να νιώθω και να είμαι υγιής.Πραγματικά λυπάμαι πολύ για τα κακόμοιρα τα ζωάκια αλλά τι φταίω εγώ;Ας γινόταν άνθρωποι.Εξάλλου καλύτερος άνθρωπος γίνεσαι μόνο όταν βοηθάς τον διπλανό σου.Και στην εποχή μας αυτό προέχει.Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο.Δε μπορώ να εξηγήσω τι ανώτερο έχουμε από τα ζώα.Οι φίλοι μου λένε ΛΟΓΙΚΗ.Έχουμε αναπτύξει τη λογική.Αυτό που παραλίγο να χάσω.
 Προχτές πήρα και καινούργια τηλεόραση.Έβαλα μερικές δόσεις ακόμη αλλά απολαμβάνω εξαιρετικά ντοκιμαντέρ για την άγρια φύση και φανταστικές αμερικάνικες σειρές.
 Μόνο που κάποιες φορές-και δε το χω εκμυστηρευτεί ποτέ ξανά δημόσια-τα βράδια πετάγομαι νιώθοντας πως κάτι δε πάει καλά.Βάζω τα κλάματα.Στέλνω ένα μήνυμα σε κανα φίλο και κείνος μου απαντάει πως όλα θα πάνε καλά αρκεί να πάρω τα φάρμακά μου.Τύποι σαν εμένα,γεννημένοι με τόσο αδύναμο μυαλό,είναι νορμάλ να χρειάζονται φάρμακα.Νορμάλ...