Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

#2


 Ήπια κανα δυο τσιγάρα και λίγη ντόπα νόμιμη,απ΄αυτή που φορολογεί το κράτος.Κρασάκι βασικά.
 Στάθηκα στη μέση του δωματίου και έμεινα να κοιτάζω τα όσα δε μ αρέσουν.Οι κατάλευκοι τοίχοι,το μισοσβησμένα ξύλα στο τζάκι και μια γενική ακαταστασία δίπλα απ τη μαξιλάρα στο πάτωμα.
 Ένα τασάκι γεμάτο γόπες από τσιγάρα και πράσινες χάρτινες τζιβάνες,μια κούπα με λίγες γουλιές τίλιο,οι παντόφλες μου,κάτι βρακιά...γάμησέ τα.
 Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως κάποια στιγμή θα γράψω για όλες εκείνες τις σκέψεις που θυσιάστηκαν στο βωμό της καλοπέρασης.Ας πιούμε ένα μπάφο μωρέ,ποιος το γαμάει και το γράψιμο.
 Ψέμμα είπα.Τουλάχιστο αυτή τη φορά το είπα στον εαυτό μου.
 Έψησα κι ένα τοστάκι.Το φαγα με ταχύτητα και είδα τη κοιλιά μου να μεγαλώνει ακαριαία.
 Η μεγαλύτερη μαλακία στη ζωή είναι ότι πρέπει να μάθεις να χειρίζεσαι το γεγονός του ότι δε ξέρεις τίποτα γι΄αυτή,ούτε και το τι θα γίνει το επόμενο δευτερόλεπτο.Σ΄αυτό είμαι αδύναμος.
 Έχω κι άλλες αδυναμίες.Στη Μπεθ Γκίμπονς και τον Μορισσέι.Και στο μικρό μου αδερφάκι αλλά δε θα το καταλάβει ίσως ποτέ λόγω της καταστασής του,η οποία δεν είναι τόσο ιδιάζουσα όσο της Μπεθ και του Μοζ,αλλά έχει τις δυσκολίες της.
 Απόψε έπαψα να αγαπώ τον εαυτούλη μου και αποφάσισα να κάνω πράγματα και για τους άλλους.Αύριο το πρωί θα τα ξεχάσω.Γαμημένη χίμαιρα.
 Ξέρω κι άλλες ασυνήθιστες λέξεις,όπως Κυριακή,Άνοιξη,Οδύσσεια κι αγάπη.Λίγες απ αυτές δε χρησιμοποιώ.
 Υποφέρω από ειλικρίνεια.Παίρνω όρκους και μετά τους ξεχνώ.Δεν είμαι σοβαρός στη πράξη.
 Μακάρι αυτές οι λέξεις να στοίχειωναν την πορεία και την ανεξέλεγκτη εξέλιξή μου.Αλλά δεν...
 Μακάρι να ήμουν πιο όμορφος η πιο άσχημος,να ξέρω αν φταίω εγώ που με γουστάρεις η κάτι άλλο.
 Αγόρασα κι ένα σκουπιδόφτιαρο να αναδεύουμε τα όνειρά μας.
 Μόλις μπήκε κι ο Πληθυντικός αριθμός σ αυτό το μονόλογο.Πάλι εσύ φταις.Και δε λέω να κλείσω μάτι.Πως γίνεται να φταις εσύ για όλα;