Γυρίζω σπίτι.Θα θελα να ήσουν εδώ.Θα θελα να μπορώ να σ αγγίζω.Θα θελα να χαμογελάς.Θα θελα να μη δουλεύω πρωί.Να πίνουμε κάτι το πρωί δίπλα στο τζάκι.Θα θελα να ΄σουν εδώ.Πρώτα απ΄όλα και όλους εσύ.Και μετά και μερικοί φίλοι.Μου λείπουν οι φίλοι. Κλείστηκαν όλοι στα σπίτια τους.Κανείς δε πίνει.Κανείς δε μεθάει.Στέκονται μπροστά από μια οθόνη,από μια πλάσμα τηλεόραση και παρακολουθούν ανριάλιτι σόουζ.Και η χαμένη τους ζωή τσιμουδιά. Μας πουλάνε αντίδωρο αντί για δώρο.Μισό ψέμα αντί για ολόκληρο.Αρμονία αντί για τσιρίδες στη μουσική.Και μεις το αγοράζουμε κι ας φαίνεται πως είναι τζάμπα.Η επανάσταση αναλώνεται σε λίγες σκέψεις και δαμάζεται με ένα τσιγάρο. Θα θελα να σουν εδώ.Εσύ κι ότι άλλο μπορεί να με απαλλάξει απ αυτή τη μιζέρια η από μία ακόμη αυτοκτονία. Καλημέρα εκεί έξω...
Υπάρχει ελπίδα εκεί έξω;Υπάρχει πουθενά λίγο φως;Κάτι να αντιμετωπίσω τη λευκή αντίθεση της οθόνης όταν ξετρυπώνω από το πιο σκοτεινό μέρος του πλανήτη;Κάτι που θα πάψει να με κάνει να ανατριχιάζω κάθε που σιχαίνομαι τη όποια έννοια ύπαρξης σ αυτό το σύμπαν,όταν αυτή συνοδεύεται από σάπιες ανάσες; Γιατί δε νιώθω τυχερός όταν μπατάρει το φλιτζάνι του καφέ;Γιατί πρέπει να μαζέψω την ατσαλιά του,αφού πρώτα τον σκορπίσω με τα δάχτυλα στο γυάλινο τραπέζι; Πόσο θα ζήσω ακόμη;Για πόσο καιρό θα περιφέρομαι;Πότε θα νιώσω και πότε θα νιώσεις κι εσύ;Πότε θα νιώσουμε όλοι μας την απειλή του να μην υπάρχεις νομίζοντας πως θα γυρίσει ο τροχός; Υπάρχει ελπίδα εκεί έξω;Υπάρχει κάτι που φιλτράρει την απογοήτευση χωρίς να αφήνει κατακάθια από τζιν με τόνικ; Όλα ήταν καλά πριν πατήσω play στο παρακάτω κομμάτι.Αν δεν έβαζε το χέρι του ο κύριοςScar τίποτα δε θα συνέβαινε απόψε...τίποτα.
