Κάτι σαν ... Editorial

 Humanity is evol.Όχι με την έννοια των Sonic Youth που θα θελε να είναι ο κύριος Scars.Εδώ και κάποιες μέρες κάνω τη σκέψη ότι αν έπεφτε ένας αστεροειδής,ένας κομήτης η ότι άλλο στο πλανήτη γη και τον κατέστρεφε,δε θα θρηνούσα καθόλου,τις τελευταίες απομένουσες μέρες-ώρες.Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να εξαλειφθεί ΜΟΝΟ το ανθρώπινο είδος βασικά.Να σταματήσει αυτό το ανελέητο γαμήσι του (οικο)συστήματος.Να ζήσουν τα υπόλοιπα εκατομμύρια είδη ελεύθερα.
 Κατάφερα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά.Έχω ευθυγραμμίσει την επιτυχία με την αποτυχία για να μη μπαίνω στο κόπο να αλλάζω μονοπάτι.Είμαι 29.Και μέχρι περίπου πριν μία ώρα θεωρούσα πολλούς απ αυτούς που συναναστρέφομαι κατώτερούς μου.Είχα αυτό το αίσθημα υπεροχής.Ξέρεις.Όχι δε σου λέω τι έγινε κι άλλαξαν οι ισορροπίες.
 Το μπλογκ αυτό έγινε γιατί στο προηγούμενο είχα μπερδέψει τη βούρτσα με κάτι άλλο.Θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρις ότου αποκτήσω μιαν άλλη ζωή εκεί έξω.Τότε θα τα παρατήσω όλα.Δε θα γκρινιάζω σε μια οθόνη.
 Το μπλογκ αυτό έχει ανάγκη τη παρουσία σας.Και το σχόλιό σας.Αυτή είναι η τροφή του.Τροφή για σκέψεις κι αποφάσεις.Τροφή για λίγο τέχνη στη ζωή μου.Τροφή για το θηρίο που λένε εγωισμό.
 Έχω κολλήσει τώρα.Δεν έχω κάτι άλλο να πω και τη ψάχνω για το κομματάκι που θα ποστάρω.Είμαι ανάμεσα σε Heavens to Betsy και κάτι άλλο.Θα ποστάρω το άλλο...