που ίσως ποτέ πραγματικά δεν είχα.
Προσπαθώ να φιλτράρω τις πληροφορίες από όσα ακούω,μα δε βλέπω μέσα στο σκοτάδι.Προσπαθώ να συγκρατήσω μια συγκεκριμένη ατάκα της στιγμής,να τη γράψω στο μπλογκ να τη διαβάσει ο όποιος κόσμος.Ατέλειωτο «άδειασμα» κι απέραντη έλλειψη αυτοεκτίμησης. Σιχαμερές ανασφάλειες.Το «τριπάκι» του «και σήμερα άντεξα».
Προσπαθώ να συνέλθω από το τελευταίο σφηνάκι μάταια.Ψιθυρίζω,«μια μπύρα είπα να πιω ρε πουτάνες,μια μπύρα»...
Ξαναμπαίνω σ άλλο μπαρ.«Βάλε μου ένα Remy Martin.Μη με κοιτάς!Έχω λεφτά».Βγάζω κάτι λιανώματα.Φτάνουν δε φτάνουν για μια μπύρα.Το πίνω γρήγορα και φεύγω δίχως να ακουμπήσω το σοκολατάκι.
Στο δρόμο για το σπίτι,μπάτσοι κι άστεγοι κι αδέσποτα σκυλιά,που σε κοιτάζουν στα μάτια και κουνώντας την ουρά τους σου μιλάνε.«Δεν έχω ιδέα εδώ και πόσες μέρες περιπλανάσαι μαζί μας μεγάλε.Στους δρόμους της γαμώπολης»,λένε.
Κουφάλες της Αθήνας
Έχω να σας επισκεφτώ δέκα μήνες αλλά πάνε περίπου τέσσερα χρόνια από τότε που εγκατέλειψα τη πόλη σας.Αν κάποιος βρει σε κάνα πεζοδρόμιο πεταμένη τη χαμένη μου αυτοεκτίμηση και τον απολεσθέντα ενθουσιασμό μου,ας επικοινωνήσει μαζί μου το συντομότερο. Κάπου εκεί την άφησα ένα Δεκέμβρη πριν κάτι χρόνια...
ΥΓ:Δεν υπάρχει συσχετισμός τραγουδιού - εικόνας στην αρχή της ανάρτησης.Κανένας!
ΥΓ2:Το να βρεις την άνω τελεία στο πληκτρολόγιο είναι πιο δύσκολο κι από το να μαντέψεις τους τυχερούς αριθμούς του Τζόκερ.
