Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Ένα sms δρόμος


 Γυρίζω σπίτι.Θα θελα να ήσουν εδώ.Θα θελα να μπορώ να σ αγγίζω.Θα θελα να χαμογελάς.Θα θελα να μη δουλεύω πρωί.Να πίνουμε κάτι το πρωί δίπλα στο τζάκι.Θα θελα να ΄σουν εδώ.Πρώτα απ΄όλα και όλους εσύ.Και μετά και μερικοί φίλοι.Μου λείπουν οι φίλοι. Κλείστηκαν όλοι στα σπίτια τους.Κανείς δε πίνει.Κανείς δε  μεθάει.Στέκονται μπροστά από μια οθόνη,από μια πλάσμα τηλεόραση και παρακολουθούν ανριάλιτι σόουζ.Και η χαμένη τους ζωή τσιμουδιά.
 Μας πουλάνε αντίδωρο αντί για δώρο.Μισό ψέμα αντί για ολόκληρο.Αρμονία αντί για τσιρίδες στη μουσική.Και μεις το αγοράζουμε κι ας φαίνεται πως είναι τζάμπα.Η επανάσταση αναλώνεται σε λίγες σκέψεις και δαμάζεται με ένα τσιγάρο.
 Θα θελα να σουν εδώ.Εσύ κι ότι άλλο μπορεί να με απαλλάξει απ αυτή τη μιζέρια η από μία ακόμη αυτοκτονία.
 Καλημέρα εκεί έξω...


Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Down iz the new Up


 Υπάρχει ελπίδα εκεί έξω;Υπάρχει πουθενά λίγο φως;Κάτι να αντιμετωπίσω τη λευκή αντίθεση της οθόνης όταν ξετρυπώνω από το πιο σκοτεινό μέρος του πλανήτη;Κάτι που θα πάψει να με κάνει να ανατριχιάζω κάθε που σιχαίνομαι τη όποια έννοια ύπαρξης σ αυτό το σύμπαν,όταν αυτή συνοδεύεται από σάπιες ανάσες;
 Γιατί δε νιώθω τυχερός όταν μπατάρει το φλιτζάνι του καφέ;Γιατί πρέπει να μαζέψω την ατσαλιά του,αφού πρώτα τον σκορπίσω με τα δάχτυλα στο γυάλινο τραπέζι;
 Πόσο θα ζήσω ακόμη;Για πόσο καιρό θα περιφέρομαι;Πότε θα νιώσω και πότε θα νιώσεις κι εσύ;Πότε θα νιώσουμε όλοι μας την απειλή του να μην υπάρχεις νομίζοντας πως θα γυρίσει ο τροχός;
 Υπάρχει ελπίδα εκεί έξω;Υπάρχει κάτι που φιλτράρει την απογοήτευση χωρίς να αφήνει κατακάθια από τζιν με τόνικ;
 Όλα ήταν καλά πριν πατήσω play στο παρακάτω κομμάτι.Αν δεν έβαζε το χέρι του ο κύριος Scar τίποτα δε θα συνέβαινε απόψε...τίποτα.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Βαδίζω και μπαραμιλώ



 Δεν έχω συνηθίσει να περπατάω στη πόλη.Τη διέσχιζα πάντα με το αυτοκίνητο.Τώρα που έγινα πιο ούρμπαν φάση ας πούμε κι επιτέλους κυκλοφορώ και πεζός,αρχίζω και θυμάμαι κάτι από τα χρόνια στην Αθήνα.Κάτι από το βλέμμα του περαστικού ζευγαριού,κάτι από την αντανάκλαση της λάμπας στα μάτια της κοπέλας.Τη διακοπή της συζήτησης μέχρι να παρέλθει το αντάμωμά μας και το ριστάρτ της κουβεντούλας συνήθως με τη φράση «Αααα...τι έλεγα».Το ψυχαναγκαστικό μου κάτι σα βάδισμα,σημαδεύοντας πάντα το κέντρο της πλάκας του πεζοδρομίου'(ΥΓ 2)ποτέ τις ενώσεις!Τη χρονομέτρηση της απόστασης.Ένα λεπτό,δύο λεπτά...Τις σκέψεις για επανάσταση,τις μνήμες της εφηβείας,την ανάμνηση της γυναίκας
που ίσως ποτέ πραγματικά δεν είχα.
 Προσπαθώ να φιλτράρω τις πληροφορίες από όσα ακούω,μα δε βλέπω μέσα στο σκοτάδι.Προσπαθώ να συγκρατήσω μια συγκεκριμένη ατάκα της στιγμής,να τη γράψω στο μπλογκ να τη διαβάσει ο όποιος κόσμος.Ατέλειωτο «άδειασμα» κι απέραντη έλλειψη αυτοεκτίμησης. Σιχαμερές ανασφάλειες.Το «τριπάκι» του «και σήμερα άντεξα».
 Προσπαθώ να συνέλθω από το τελευταίο σφηνάκι μάταια.Ψιθυρίζω,«μια μπύρα είπα να πιω ρε πουτάνες,μια μπύρα»...
 Ξαναμπαίνω σ άλλο μπαρ.«Βάλε μου ένα Remy Martin.Μη με κοιτάς!Έχω λεφτά».Βγάζω κάτι λιανώματα.Φτάνουν δε φτάνουν για μια μπύρα.Το πίνω γρήγορα και φεύγω δίχως να ακουμπήσω το σοκολατάκι.
 Στο δρόμο για το σπίτι,μπάτσοι κι άστεγοι κι αδέσποτα σκυλιά,που σε κοιτάζουν στα μάτια και κουνώντας την ουρά τους σου μιλάνε.«Δεν έχω ιδέα εδώ και πόσες μέρες περιπλανάσαι μαζί μας μεγάλε.Στους δρόμους της γαμώπολης»,λένε.
 Κουφάλες της Αθήνας
 Έχω να σας επισκεφτώ δέκα μήνες αλλά πάνε περίπου τέσσερα χρόνια από τότε που εγκατέλειψα τη πόλη σας.Αν κάποιος βρει σε κάνα πεζοδρόμιο πεταμένη τη χαμένη μου αυτοεκτίμηση και τον απολεσθέντα ενθουσιασμό μου,ας επικοινωνήσει μαζί μου το συντομότερο. Κάπου εκεί την άφησα ένα Δεκέμβρη πριν κάτι χρόνια...
ΥΓ:Δεν υπάρχει συσχετισμός τραγουδιού - εικόνας στην αρχή της ανάρτησης.Κανένας!
ΥΓ2:Το να βρεις την άνω τελεία στο πληκτρολόγιο είναι πιο δύσκολο κι από το να μαντέψεις τους τυχερούς αριθμούς του Τζόκερ.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

It 's a strange Paradise


 Γαμημένο ημερολόγιο
 Σκοτάδι.Σκοτάδι παντού.Φοβιστικό ρε γαμώτο.2012 και εντάξει...φοβάμαι το αύριο.Δε μ αρέσει το αύριο.Σκέψεις μαλακισμένες.Συσπείρωση ενάντια σε τι;Φασισμός εκ δεξιών κι εξ ευωνύμων...Γάμησέ μας.
 Κάμποσες χιλιάδες χρόνια για να φτάσουμε στο σημείο μηδέν.Κι εκεί λες,τώρα η ποτέ!Και καταλήγεις στο ποτέ!
 Έλα αγόρι μου τι έπαθες;Μην απογοητεύεσαι.Άναψε ένα και χαλάρωσε.Είδες τι καλά που είναι;Θα το τρελάνουμε τον ήλιο ρε.Θα τα γαμήσουμε όλα.Δε ξέρω πως,αλλά θα τα γαμήσουμε.Μη κοιτάς που μας πήραν φαλάγγι.Το χουμε σου λέω.Είμαστε πολλοί.Θυμάσαι τι έλεγε ο Χόντζα στους Αλβανούς;«Εμείς και οι Κινέζοι»,έλεγε «είμαστε δυο δισεκατομμύρια» έλεγε.

 Εδώ και κάμποσο καιρό παρατηρώ τη μεταστροφή που συντελείται inside of me.Γίνομαι ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ.Βαρέθηκα να πνίγω καμιά 10αριά φορές σε καθημερινή βάση ατάκες τύπου «θα σας γαμήσει ο Μιχαλολιάκος»,«Γουστάρω να πέσει ξύλο στη Βουλή»,«Ράους»,«γαμώ τη γυφτιά σου»,«Αλλάχ Αλλάχ φέρε μας πιλάφ' γαμώ το Πακιστάν»,«Πατρίς Θρησκεία...» ΣΑΣ ΓΑΜΩ ΤΗ ΠΑΝΑΓΙΑ καργιολάκια.
 Διαπιστώνω (ναι καλά που ζούσες μέχρι τώρα;) πως οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη από έναν Αρχηγό.Από κάποιον που θα πράξει γι αυτούς.Κάποιον που να χει τ αρχίδια να δείρει το βουλευτή που εκείνος ψήφιζε τόσα χρόνια.Το βουλευτή που του κανε το ρουσφέτι.Το βουλευτή και το κόμμα για το οποίο έπαιζε μπουνίδια στο καφενείο του χωριού κάθε πριν τις εκλογές.Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ μπλα μπλα...Ζήτω η Νέα Δημοκρατία...Να του σπάσει τα μούτρα,αλλά όχι αυτός,Ο ΑΡΧΗΓΟΣ του.Η αξία που την έχει τόσο πολλή ανάγκη...

 Ε,εγώ ΔΕΝ την έχω.Έχω καυλί για να κάνω σεξ με τη γυναίκα μου.Δε περιμένω να το κάνει κανας άλλος για να χειροκροτήσω και να το φχαριστηθώ.Τελικά νομίζω πως είναι εξαιρετικά μάταιο να προσπαθείς και να παλεύεις για οτιδήποτε άλλο πέρα απ τον εαυτό σου.Γίνε ιδιώτης,ας σε λένε βλάκα.Κοίτα τη πάρτι σου και μη δίνεις δεκάρα για κανέναν άνθρωπο.ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΟΥ.Ούτε να του δείξεις το δρόμο θέλει.Δεν έχει νόημα η ζωή του αν κουλάρει.Αν δε του φταίει ένας μετανάστης,ένας γύφτος,μια πουτάνα,ένας γκει,ένα πρεζάκι.Τι να τη κάνει τη ζωή του χωρίς αυτούς;Μετά θα πρέπει να αγαπήσει.κι είναι ότι πιο δύσκολο τελικά,λίγη αγάπη...

 Σ αυτό το σημείο θα άρχιζα μια αυτοκριτική,για το αν εγώ είμαι καλύτερος και τέτοιες ντεμέκ μαλακίες.Αλλά το παρακάτω δεν είναι καθόλου μαλακία και μου καρφώθηκε να το εξομολογηθώ,άρα θα προσπαθήσω να το κολλήσω με τα προηγούμενα έτσι ώστε να βγει ένα νόημα απ το έκτρωμα που γράφω απόψε.
 Έχω ένα σκύλο για του οποίου τη σκατοφάση νιώθω πολύ υπεύθυνος εγώ.Προχτές αποφάσισα να κάνω δυο τρία πραγματάκια για να του καλυτερέψω τη ζωή.Όχι τίποτα σπουδαίο.Ένα ξύλινο σπιτάκι και λίγη παρέα.Αποφάσισα να γίνω καλύτερος σαν ύπαρξη.Και να σέβομαι λίγο παραπάνω το πλανήτη που με φιλοξενεί αποφάσισα.Αφού την έχω τη ψυχή ρε γαμώτο,γιατί αντί να τη χαρίζω εκεί που πρέπει,να φθείρομαι και να σπαταλάω ενέργεια σε ανθρώπους;

 Επίσης,γιατί να μη το παίρνω απόφαση να τα κλάσω όλα και να πα να ζήσω πιο απλά και πιο αληθινά,κάπου χωρίς ίντερνετ,παντελόνια που θρέφουν τον εγωισμό και λοιπές εξαρτήσεις;Γιατί να μην έχω ένα μύριο ευρώ να το κάψω για να ξεκομπλάρω απ το χρήμα που ποτέ δε θα χω;Θα το κανες;Αρχίδια θα το κανες...Θα το κανα ρε γαμώτο.Όχι για τους άλλους,για μένα θα το κανα.Γι αυτό πιστεύω πως θα γινόταν πράξη.Γιατί έχει να κάνει ΜΕ ΜΕΝΑ.
 φφφφφφ...πρέπει να βγει κι ένα συμπέραζμα απ αυτό τον αχταρμά έτσι;Δε φταίω εγώ που δε μπορώ να γράψω κάτι πιο συγκεκριμένο.Δε φταίω...
 Νομίζω κάπως έτσι σκεφτόμουν και στα δεκαπέντε μου.Αλλά τότε ήταν αλλιώς.Φοβόσουν μη μείνεις στάσιμος.Τώρα φοβάσαι ότι τελικά έμεινες στάσιμος.Και τι άλλο φοβάσαι;
 Τα φώτα που ζβήνουν πάντα νωρίς
 Τη μοναξιά
 Την αποξένωση

 Το φευγιό ...


 Φοβάμαι κάπως μωρέ.

 Γι αυτό δε φεύγω.
 Έχω ανάγκη από μια κουβέντα μάλλον
 από ένα φιλί
 μιαν αγκαλιά 

 Γάμησέ μας...

 ΥΓ:Δώσε βάση πως χτυπιούνται στη σκηνή αυτοί που ξέρουν...

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

In a manner of speaking

 Υπάρχουν παντού.Στολίζουν τους γκρίζους τοίχους της πόλης και αποτελούν τροφή για σκέψη αλλά κι αφορμή για γέλιο στη καθημερινότητά μας.Συνθήματα και στένσιλς γεμάτα οργή,αγανάκτηση η χιούμορ.
 Μου πήρε ένα απόγευμα να βρω μερικά απ αυτά στο ίντερνετ και να φτιάξω ένα βιντεάκι. Χαλάλι...γούσταρα!
 Η μουσική είναι 
το Thousand of apologies των Τούρκων Kafabindunya.


Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Hug me twice,one for my lies and two for my stupidity


 Η ζωή είναι ύπουλη φάση.Μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει περνάνε οι στιγμές και σ αφήνουν μισό-μαλάκα σ ένα καναπέ,εντελώς ανήμπορο να γυρίσεις το χρόνο έστω λίγες ώρες πίσω,να μη πεις τις μαλακίες που έλεγες πριν φύγει.Να δώσεις μια ακόμη αγκαλιά η ένα γαμημένο φιλί στο λαιμό.Να της κρατήσεις λίγο ακόμη το χέρι...Τίποτα ρε...τίποτα.Οι δεύτερες ευκαιρίες που μας δίνονται είναι ουσιαστικά οι πρώτες.Δεν έχουν δική τους υπόσταση,ποτέ δεν είχαν.Κρύβονται πίσω από τις καθαυτού πρώτες και μαϊμουδίζουν ασύστολα το ίδιο υφάκι αλλά με διαφορετικές λέξεις.
 Και τώρα εσύ θα πεις,πως έχω μια δεύτερη ευκαιρία να σκεφτώ αυτό που γράφω πριν καλά-καλά το κάνω ανάρτηση και να μη το κάνω η έχω μια δεύτερη ευκαιρία αύριο να μη πιω ξανά η έχω μια δεύτερη ευκαιρία να πά να γαμηθώ με τις μαλακίες που γράφω μες τη ζέστη,μες τη μιζέρια του δωματίου μου.Και η Beth Gibbons που τραγουδά με κλειστά μάτια κρεμασμένη στο τοίχο μου θα μου προτείνει να κάνω το ίδιο λάθος δυο φορές.Να μη τρέξω πίσω απ το λεωφορείο...να μη κλάψω γι αυτά που δε θα έχω την ευκαιρία να κάνω,να χαίρομαι που εκείνη γουστάρει τη μαλακία που με δέρνει σαν άτομο (τι φράση κι αυτή) και να μη σταματάω στιγμή να τραγουδάω εκείνο το...

 

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Κάτι σαν ... Editorial


 Humanity is evol.Όχι με την έννοια των Sonic Youth που θα θελε να είναι ο κύριος Scars.Εδώ και κάποιες μέρες κάνω τη σκέψη ότι αν έπεφτε ένας αστεροειδής,ένας κομήτης η ότι άλλο στο πλανήτη γη και τον κατέστρεφε,δε θα θρηνούσα καθόλου,τις τελευταίες απομένουσες μέρες-ώρες.Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να εξαλειφθεί ΜΟΝΟ το ανθρώπινο είδος βασικά.Να σταματήσει αυτό το ανελέητο γαμήσι του (οικο)συστήματος.Να ζήσουν τα υπόλοιπα εκατομμύρια είδη ελεύθερα.
 Κατάφερα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά.Έχω ευθυγραμμίσει την επιτυχία με την αποτυχία για να μη μπαίνω στο κόπο να αλλάζω μονοπάτι.Είμαι 29.Και μέχρι περίπου πριν μία ώρα θεωρούσα πολλούς απ αυτούς που συναναστρέφομαι κατώτερούς μου.Είχα αυτό το αίσθημα υπεροχής.Ξέρεις.Όχι δε σου λέω τι έγινε κι άλλαξαν οι ισορροπίες.
 Το μπλογκ αυτό έγινε γιατί στο προηγούμενο είχα μπερδέψει τη βούρτσα με κάτι άλλο.Θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρις ότου αποκτήσω μιαν άλλη ζωή εκεί έξω.Τότε θα τα παρατήσω όλα.Δε θα γκρινιάζω σε μια οθόνη.
 Το μπλογκ αυτό έχει ανάγκη τη παρουσία σας.Και το σχόλιό σας.Αυτή είναι η τροφή του.Τροφή για σκέψεις κι αποφάσεις.Τροφή για λίγο τέχνη στη ζωή μου.Τροφή για το θηρίο που λένε εγωισμό.
 Έχω κολλήσει τώρα.Δεν έχω κάτι άλλο να πω και τη ψάχνω για το κομματάκι που θα ποστάρω.Είμαι ανάμεσα σε Heavens to Betsy και κάτι άλλο.Θα ποστάρω το άλλο...