#5

 Δεν ήταν τρόπος αυτός που με κοίταζες χτες το βράδυ.Δεν είναι να θαυμάζεις ανθρώπους σαν εμένα.Δεν έχω κανονίσει τίποτα από την αταξία της προηγούμενης φοράς.Δεν έπαψα να σ αγαπώ.Πάψε να κλαις.Όχι δε κλαίω άλλο γιατί τρόμαξα να γλιτώσω από κείνες τις χίμαιρες του τότε.Βάζω και κείνη τη κρέμα που μου πήρες δώρο για τους μαύρους κύκλους.Βαρέθηκα να ταλαιπωρώ τα μάτια μου και τα γυαλιά που μου αγόρασες είναι μεγάλα και δε μου κάνουν.Πως να κρυφτώ από τον όχλο το πρωί;
 Δεν είναι ότι δεν έχω έμπνευση είναι που με εμπνέει η αρρώστια στους δρόμους.Δεν έχασα το ταλέντο μου στις λέξεις.Πως να χάσεις κάτι που δεν είχες ποτέ;
 Νιώθω πολύ ατσούμπαλος σήμερα μωρό μου.Όταν ήμουν παιδί και το χειμώνα οι γονείς μου κλείδωναν το ποδήλατο στην αποθήκη,φοβόμουν πως το ερχόμενο καλοκαίρι θα ξεχάσω την ισορροπία.Ο ίδιος φόβος και τώρα που έχω να γράψω κάτι,καιρό.
 Είπα να γίνω καλύτερος άνθρωπος κι άρχισα να ταΐζω καθημερινά το Τζίμη,ενώ φιλοξενώ πια στο σπίτι μου τη Λου.
 Το καλύτερο που έχω να σκεφτώ για από δω και πέρα είναι πως όταν γεράσω δε θα φοβάμαι μη πεθάνω.
 Καλημέρα εκεί έξω.